- mirificus
- mīrĭfĭcus, a, um, adj. [mirus-facio], causing wonder or admiration, wonderful, marvellous, extraordinary, singular, strange (class.).I.Of persons:II.
voramus litteras cum homine mirifico... Dionysio,
Cic. Att. 4, 11, 1:homo in doctrinis mirificus,
Gell. 6, 15, 2.—Of things:turris mirificis operibus exstructa,
Caes. B. C. 3, 112:pugnae,
Cic. Att. 1, 16, 1:convicium,
id. ib. 1, 14, 5:voluptas,
id. Fam. 3, 11, 3:studium,
id. ib. 14, 3, 3:mirificas gratias agere,
id. Att. 14, 13, 5:sed te mirificam in latebram conjecisti,
id. Div. 2, 20, 47.— Sup., in two forms:mirificissimum facinus,
Ter. Phorm. 5, 6, 32: mirificentissima potentia, Aug. Civ. Dei, 18, 42 init. —Hence, adv.: mīrĭfĭcē, wonderfully, marvellously, extraordinarily, exceedingly (class.):delectari,
Cic. Ac. 2, 2, 4:dolere,
id. Att. 2, 19, 1:diligere,
id. N. D. 1, 21, 58:laudare,
id. Fam. 3, 11, 3:prodesse,
Plin. 31, 8, 44, § 97.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.